Faly miarahaba antsika rehetra mpamaky izao hafatra izao.
Tononina amintsika ny Fiadanan’i Kristy sy ny Fahasoavan’Ilay niantso antsika ho zanany malalany.

Fantantsika, ry Havana malala, fa Andriamanitra dia tena tia antsika olombelona na hoe “Andriamanitra dia Fitiavana” (1Jaona 4/8). Isan’andro (isaky ny ampaha-tsegôndra akory aza) Izy dia maneho izany Fitiavany izany amin’ny olona rehetra.
Iza loatra moa isika no mendrika ny hotiavin’Andriamanitra? Noho ny fahatsarako ve no manosika an’Andriamanitra hitia ahy?

Hoy indrindra ny Romana 5 / 6 : “Fa fony mbola tsy nanan-kery isika, dia maty Kristy tamin’ny fotoan’andro hamonjy ny ratsy fanahy”

Isika olombelona dia manana natiora “mpanota”, izany hoe efa ao anatitsika ny ota ary tsy nampianarina antsika izany fa efa tena toetrantsika mihitsy. (“ samy efa nanota izy rehetra ka tsy manana ny voninahitra avy amin’Andriamanitra” Romana 3 / 23)

Raha dinihina nefa ity Teny ity dia manambara mazava fa tsy arakaraka ny toetrako no namalian’Andriamanitra ahy. Raha ny marina dia tokony sazy henjana no tokony ho tambin’ny fahadisoako (fahafatesana mihitsy aza). Tsy izany anefa fa Fitiavana no asetrin’Andriamanitra izany. Isaorana anie ny Anarany Masina.
Noporofoin’Andriamanitra tokoa fa tena ao am-Pony ny hahatonga antsika ho voavela heloka sy ho masina toa Azy. Faniriany ny hahatonga ny tsirairay hanana ny Fiainana mandrakizay sy hiara-manjàka Aminy.
Anio, miteny amintsika Jesosy fa na dia mbola ratsy toa izany aza isika dia asehony miharihary fa tena tia Antsika Izy ary tamin’ny alàlany no nahazoantsika famonjena.
Hitantsika araka io Teny io koa fa tsy avy amin’ny herintsika no hahavoavonjy antsika satria “tsy manan-kery” hahavita izany isika. Izany hoe, na dia mbola ao anatin’ny fahadisoana sy fahotàna isika dia efa nitia antsika Andriamanitra, fony tsy mbola teraka akory aza aho dia efa vonona ho ahy ny famonjena.
Azo ambara izany fa tsy avy amintsika no mahatonga an’Andriamanitra hamindra fo sy hiantra antsika. Tsy noho ny fahatsarantsika na fahamarinantsika no manetsika an’Andriamanitra hamonjy antsika fa tiany tsotra izao fotsiny isika dia izay.
Noho izany, azo lazaina fa matoa aho mbola velon’aina, matoa mbola afaka mamaky ity hafatra ity isika dia noho ny famindram-pon’Andriamanitra tsy manam-pahataperana.
Hoy ny mpanao Salamo hoe: “Mandrakizay ny famindram-pon’Andriamanitra” (Salamo 136)
Mety hiteny angamba isika hoe eken’Andriamanitra ve izany ny hitoerantsika amin’ny ota? Tsy mamporisika ny olona hanota ve izany tsoa-kevitra izany?

Andriamanitra dia Masina indrindra, mankahala ny fahotàna Izy. Hoy ny Romana 6/23 a : “fahafatesana no tambin’ny ota”
Tsaroantsika angamba ny tsy nankatoavan’i Adama an’Andriamanitra (izay no atao hoe ota), vokany: nahatratra an’i Adama ny fahafatesana ary nahatratra ny olona rehetra ihany koa izany.
Andriamanitra nefa te hanàla antsika tao amin’izay fahafatesana izay. Soa fa teo Kristy nanafaka antsika sy nitondra ny fahotantsika. Izy no Fiainana mandresy ny fahafatesantsika (fahotantsika) (Isaia 53 / 5 – 6) . Aleloia
Milàza amintsika marina dia marina tokoa Jesosy amin’ity anio ity manao hoe: “Izay mandre ny Teniko ka mino Izay naniraka Ahy no manana fiainana mandrakizay ka tsy hohelohina (na hotsaraina) fa tafafindra tamin’ny fahafatesana ho amin’ny fiainana izy” Jaona 5 / 24
Sokafy ary ny sofintsika sy ny fontsika fa ho velona isika e! MANDRE = MISY FEO ALEFAN’ANDRIAMANITRA (tsy dia mitovy loatra amin’ny hoe MIHAINO = MANONGILAN-TSOFINA, MIFANTOKA na MANKATOA).
Rehefa dinihina izany dia FINOANA no andrasan’Andriamanitra amintsika: finoana fa Kristy no afaka manafaka antsika amin’ny fahotantsika (amin’ny fahafatesantsika), finoana fa Andriamanitra tsy manisa ny fahadisoantsika, finoana ny asam-pamonjena nataon’I Jesosy teo amin’ny hazofijaliana mba hananantsika fihavanana amin’Andriamanitra ary finoana fa tsy misy famonjena afa tsy i Kristy Jesosy irery ihany (Asa 4 /12).
Ry Havana malala, ankehitriny Andriamanitra manokatra ny Tànany amintsika indray sy mandefa ny Teniny hananantsika fihavanana Aminy. Koa “Anio, raha hihaino ny Feony hianareo, Aza manamafy ny fonareo…” Hebreo 3 / 15 (Salamo 95 / 7 – 8)

Ankehitriny aza, ry Havana, dia fantatsika fa tsy misy marina na dia iray akory aza isika (Romana 3 / 10 – 12; Salamo 14 / 1 – 3) ary efa noporofointsika fa tsy avy amin’ny herintsika no hahafaka antsika amin’ny fahotàna. Fahafatesana no mba hany fananantsika.
Noho ny Famindram-pon’Andriamanitra ary indrindra ny Fitiavany antsika nefa dia novelominy tamin’ny alalan’I Kristy Jesosy isika ary tsy ho vetivety ihany fa ho mandrakizay “fa Andriamanitra mampiseho ny Fitiavany antsika, fa fony mbola mpanota isika, dia maty hamonjy antsika Kristy” (Romana 5 / 8) “ary hianareo dia efa novelominy, fony mbola matin’ny fahadisoanareo sy ny fahotanareo” (Efesiana 2 / 1); “Fa Andriamanitra, Izay manan-karena amin’ny Famindram-po, noho ny halehiben’ny Fitiavany izay nitiavany antsika, na dia fony mbola matin’ny fahadisoana aza isika, dia nahavelona antsika niaraka tamin’i Kristy (fahasoavana no namonjena anareo)” Efesiana 2 / 5
Noho ireo Teny ireo (tsy ireo ihany fa mbola maro), manambara fa tena tia antsika Andriamanitra ka naniraka ny Zanany hamonjy antsika. Raha manaiky mandray izany Fitiavany izany isika dia ho voavonjy tokoa.
Ny tena goavana aza dia ny hoe: “iza no hiampanga ny olom-boafidin’Andriamanitra? Andriamanitra no manamarina azy. Iza no manameloka? Kristy Jesosy no efa maty, eny, sady nitsangana tamin’ny maty koa ka mitoetra eo amin’ny Tànana ankavanan’Andriamanitra MIFONA HO ANTSIKA.” (Romana 8 / 33)
Matoa tonga eo amintsika izany teny izany dia isika no voafidiny “ary Andriamanitra ninia tsy nijery ny andron’ny tsy fahalalàna; fa ankehitriny Izy mandidy ny olona rehetra amin’IZAO TONTOLO IZAO HIBEBAKA” (Asa 17 / 30)

Koa ataovy izany dia ho velona ianao. Ndeha ialana ny hevi-diso ny amin'Andriamanitra hoe "lozabe", "mpanasazy" sy "mpanameloka" ary mandefa ny olona any amin'ny afobe" Izy e! sa tsy izany?

Ho an’Andriamanitra irery anie ny Voninahitra fara-tampony, ary ho amintsika mpanetry tena mandre ny Teniny anie ny Famonjeny sy ny Fiainana mandrakizay. Amena

Fampieritreretana: “Tsy misy manana fitiavana lehibe noho izao, dia nymanolotra ny ainy hamonjy ny sakaizany. Hianareo no sakaizako, raha manao izay andidiako anareo.” Jaona 15 / 13 – 14.

Misaotra anao namerina nampatsiahy fa Andriamanitra tia antsika no miahy antsika mandrakariva, ary ho setrin'ilay fanomezana nafoiny, dia ny mahafinaritra azy no tsara himasohantsika isan'andro. Lehibe ny famindrapòny, ary Izy irery ihany no mamela sy tsy mivadika. Ny Tompo anie hitantana antsika rehetra, amen.

YDIFAS:

Faly miarahaba antsika rehetra mpamaky izao hafatra izao.
Tononina amintsika ny Fiadanan’i Kristy sy ny Fahasoavan’Ilay niantso antsika ho zanany malalany.

Fantantsika, ry Havana malala, fa Andriamanitra dia tena tia antsika olombelona na hoe “Andriamanitra dia Fitiavana” (1Jaona 4/8). Isan’andro (isaky ny ampaha-tsegôndra akory aza) Izy dia maneho izany Fitiavany izany amin’ny olona rehetra.
Iza loatra moa isika no mendrika ny hotiavin’Andriamanitra? Noho ny fahatsarako ve no manosika an’Andriamanitra hitia ahy?

Hoy indrindra ny Romana 5 / 6 : “Fa fony mbola tsy nanan-kery isika, dia maty Kristy tamin’ny fotoan’andro hamonjy ny ratsy fanahy”

Isika olombelona dia manana natiora “mpanota”, izany hoe efa ao anatitsika ny ota ary tsy nampianarina antsika izany fa efa tena toetrantsika mihitsy. (“ samy efa nanota izy rehetra ka tsy manana ny voninahitra avy amin’Andriamanitra” Romana 3 / 23)

Raha dinihina nefa ity Teny ity dia manambara mazava fa tsy arakaraka ny toetrako no namalian’Andriamanitra ahy. Raha ny marina dia tokony sazy henjana no tokony ho tambin’ny fahadisoako (fahafatesana mihitsy aza). Tsy izany anefa fa Fitiavana no asetrin’Andriamanitra izany. Isaorana anie ny Anarany Masina.
Noporofoin’Andriamanitra tokoa fa tena ao am-Pony ny hahatonga antsika ho voavela heloka sy ho masina toa Azy. Faniriany ny hahatonga ny tsirairay hanana ny Fiainana mandrakizay sy hiara-manjàka Aminy.
Anio, miteny amintsika Jesosy fa na dia mbola ratsy toa izany aza isika dia asehony miharihary fa tena tia Antsika Izy ary tamin’ny alàlany no nahazoantsika famonjena.
Hitantsika araka io Teny io koa fa tsy avy amin’ny herintsika no hahavoavonjy antsika satria “tsy manan-kery” hahavita izany isika. Izany hoe, na dia mbola ao anatin’ny fahadisoana sy fahotàna isika dia efa nitia antsika Andriamanitra, fony tsy mbola teraka akory aza aho dia efa vonona ho ahy ny famonjena.
Azo ambara izany fa tsy avy amintsika no mahatonga an’Andriamanitra hamindra fo sy hiantra antsika. Tsy noho ny fahatsarantsika na fahamarinantsika no manetsika an’Andriamanitra hamonjy antsika fa tiany tsotra izao fotsiny isika dia izay.
Noho izany, azo lazaina fa matoa aho mbola velon’aina, matoa mbola afaka mamaky ity hafatra ity isika dia noho ny famindram-pon’Andriamanitra tsy manam-pahataperana.
Hoy ny mpanao Salamo hoe: “Mandrakizay ny famindram-pon’Andriamanitra” (Salamo 136)
Mety hiteny angamba isika hoe eken’Andriamanitra ve izany ny hitoerantsika amin’ny ota? Tsy mamporisika ny olona hanota ve izany tsoa-kevitra izany?

Andriamanitra dia Masina indrindra, mankahala ny fahotàna Izy. Hoy ny Romana 6/23 a : “fahafatesana no tambin’ny ota”
Tsaroantsika angamba ny tsy nankatoavan’i Adama an’Andriamanitra (izay no atao hoe ota), vokany: nahatratra an’i Adama ny fahafatesana ary nahatratra ny olona rehetra ihany koa izany.
Andriamanitra nefa te hanàla antsika tao amin’izay fahafatesana izay. Soa fa teo Kristy nanafaka antsika sy nitondra ny fahotantsika. Izy no Fiainana mandresy ny fahafatesantsika (fahotantsika) (Isaia 53 / 5 – 6) . Aleloia
Milàza amintsika marina dia marina tokoa Jesosy amin’ity anio ity manao hoe: “Izay mandre ny Teniko ka mino Izay naniraka Ahy no manana fiainana mandrakizay ka tsy hohelohina (na hotsaraina) fa tafafindra tamin’ny fahafatesana ho amin’ny fiainana izy” Jaona 5 / 24
Sokafy ary ny sofintsika sy ny fontsika fa ho velona isika e! MANDRE = MISY FEO ALEFAN’ANDRIAMANITRA (tsy dia mitovy loatra amin’ny hoe MIHAINO = MANONGILAN-TSOFINA, MIFANTOKA na MANKATOA).
Rehefa dinihina izany dia FINOANA no andrasan’Andriamanitra amintsika: finoana fa Kristy no afaka manafaka antsika amin’ny fahotantsika (amin’ny fahafatesantsika), finoana fa Andriamanitra tsy manisa ny fahadisoantsika, finoana ny asam-pamonjena nataon’I Jesosy teo amin’ny hazofijaliana mba hananantsika fihavanana amin’Andriamanitra ary finoana fa tsy misy famonjena afa tsy i Kristy Jesosy irery ihany (Asa 4 /12).
Ry Havana malala, ankehitriny Andriamanitra manokatra ny Tànany amintsika indray sy mandefa ny Teniny hananantsika fihavanana Aminy. Koa “Anio, raha hihaino ny Feony hianareo, Aza manamafy ny fonareo…” Hebreo 3 / 15 (Salamo 95 / 7 – 8)

Ankehitriny aza, ry Havana, dia fantatsika fa tsy misy marina na dia iray akory aza isika (Romana 3 / 10 – 12; Salamo 14 / 1 – 3) ary efa noporofointsika fa tsy avy amin’ny herintsika no hahafaka antsika amin’ny fahotàna. Fahafatesana no mba hany fananantsika.
Noho ny Famindram-pon’Andriamanitra ary indrindra ny Fitiavany antsika nefa dia novelominy tamin’ny alalan’I Kristy Jesosy isika ary tsy ho vetivety ihany fa ho mandrakizay “fa Andriamanitra mampiseho ny Fitiavany antsika, fa fony mbola mpanota isika, dia maty hamonjy antsika Kristy” (Romana 5 / 8) “ary hianareo dia efa novelominy, fony mbola matin’ny fahadisoanareo sy ny fahotanareo” (Efesiana 2 / 1); “Fa Andriamanitra, Izay manan-karena amin’ny Famindram-po, noho ny halehiben’ny Fitiavany izay nitiavany antsika, na dia fony mbola matin’ny fahadisoana aza isika, dia nahavelona antsika niaraka tamin’i Kristy (fahasoavana no namonjena anareo)” Efesiana 2 / 5
Noho ireo Teny ireo (tsy ireo ihany fa mbola maro), manambara fa tena tia antsika Andriamanitra ka naniraka ny Zanany hamonjy antsika. Raha manaiky mandray izany Fitiavany izany isika dia ho voavonjy tokoa.
Ny tena goavana aza dia ny hoe: “iza no hiampanga ny olom-boafidin’Andriamanitra? Andriamanitra no manamarina azy. Iza no manameloka? Kristy Jesosy no efa maty, eny, sady nitsangana tamin’ny maty koa ka mitoetra eo amin’ny Tànana ankavanan’Andriamanitra MIFONA HO ANTSIKA.” (Romana 8 / 33)
Matoa tonga eo amintsika izany teny izany dia isika no voafidiny “ary Andriamanitra ninia tsy nijery ny andron’ny tsy fahalalàna; fa ankehitriny Izy mandidy ny olona rehetra amin’IZAO TONTOLO IZAO HIBEBAKA” (Asa 17 / 30)

Koa ataovy izany dia ho velona ianao. Ndeha ialana ny hevi-diso ny amin'Andriamanitra hoe "lozabe", "mpanasazy" sy "mpanameloka" ary mandefa ny olona any amin'ny afobe" Izy e! sa tsy izany?

Ho an’Andriamanitra irery anie ny Voninahitra fara-tampony, ary ho amintsika mpanetry tena mandre ny Teniny anie ny Famonjeny sy ny Fiainana mandrakizay. Amena

Fampieritreretana: “Tsy misy manana fitiavana lehibe noho izao, dia nymanolotra ny ainy hamonjy ny sakaizany. Hianareo no sakaizako, raha manao izay andidiako anareo.” Jaona 15 / 13 – 14.

YDIFAS:
Isika olombelona dia manana natiora “mpanota”...

Izaho kosa "mino" fa manana natiora "tsara" (bon) ny Olombelona (fa tsy mpanota, sy hoe "mauvais").

Ataok'ty hoy Genesisy 1:27 hoe "Dia namorona ny olona araka ny endriny Andriamanitra..."

Ilay natiora no tiako amafisina, ary izany natiora izany dia tsara (bon), "araka ny endriny". Dia "araka ny endriny" dia afaka misafidy koa Raolombelona. Fa avy eo moa "nisafidy", ohatra, i Adama ny "hanota".

Dia ito izao mifandray @ resaka atsy, dia tonga aho @ilay hoe, i Adama sy Eva no "nisafidy" ny hanota, dia fa maninona isika mianakavy no masaka... ka mandimby ny "helok'i Adama sy Eva".

Satria manaranaka ny toetra maha-mpanotra re.

Ny tokony azonao dia ity : ny tsy tanteraka tsy afaka miteraka ny tanteraka. Ka raha mpanota Adama sy Eva dia tsy maintsy miteraka zanaka mpanota izy.

Ny zava-misy koa dia mifanaraka tokoa @ fananan'ny olombelona natiora ratsy fa tsy natiora tsara : ny filôzôfan'ny Lumières (izay azo lazaina fa Fahamaizinana) no tena nanizingizina fa manana natiora tsara ary tsy maintsy ho tonga lafatra indray androany ny olombelona. Kanefa, 70 taona eo ho eo aorian'ny Ady Lehibe Faharoa nomban'ny vonomoka mahatsiravina indrindra, zary tsapa fa ny mifanohitra @'izay no marina.

Manana safidy, "libre choix", i Raolombelona. Nisafidy izy (na ny sasany) ny hanao "ratsy". Ilay "safidiny" izany dia azy irery ao.. fa TSY hifandovana. Ivereno atsy @ "Heloky ny ray sy reniny, heloky ny zanany" (hoy i Vony501 hoe, Vakio deoteronomia 24).

Fa ao anatiny, anaty fo sy saina ary fanahiny lalina ao, dia "tsara" Raolombelona.... "araka ny endriny", raha izay no hany aharesy lahatra anao.

Nisy kirakira natao vao haingana (mila tadiaviko indray, fa raha tsy diso ao tatsy @ CNN), fa rahefa nodinihina ny zazakely, dia manana valin-ketsika (reflexe) tsara... (na mpanao ratsy aza ny r-a-d-ny).

Voninahitra anie ho an'Andriamanitra irery iany. Mankasitraka anao nitondra ary nampatsiahy fa lehibe tokoa ny fitiavany antsika zanak'Olombelona, eny na dia mpanota tsy mendrika ny mbola ahazo ny fitiavany aza isika. Amin'ny maha Andriamanitra be indra fo azy anefa dia mbola nanolo-tena ny zanany lahy tokana mba ho famonjeny antsika. Izany no porofo fa Andriamanitra tokoa dia mpamela heloka ary tsy mba manda ireo izay mangetaheta ny famonjeny.
Ombantsika tsy iray iray avy ane izy ary hiaro antsika mandrakariva. Amen

YDIFAS:

Faly miarahaba antsika rehetra mpamaky izao hafatra izao.
Tononina amintsika ny Fiadanan’i Kristy sy ny Fahasoavan’Ilay niantso antsika ho zanany malalany.

Fantantsika, ry Havana malala, fa Andriamanitra dia tena tia antsika olombelona na hoe “Andriamanitra dia Fitiavana” (1Jaona 4/8). Isan’andro (isaky ny ampaha-tsegôndra akory aza) Izy dia maneho izany Fitiavany izany amin’ny olona rehetra.
Iza loatra moa isika no mendrika ny hotiavin’Andriamanitra? Noho ny fahatsarako ve no manosika an’Andriamanitra hitia ahy?

Hoy indrindra ny Romana 5 / 6 : “Fa fony mbola tsy nanan-kery isika, dia maty Kristy tamin’ny fotoan’andro hamonjy ny ratsy fanahy”

Isika olombelona dia manana natiora “mpanota”, izany hoe efa ao anatitsika ny ota ary tsy nampianarina antsika izany fa efa tena toetrantsika mihitsy. (“ samy efa nanota izy rehetra ka tsy manana ny voninahitra avy amin’Andriamanitra” Romana 3 / 23)

Raha dinihina nefa ity Teny ity dia manambara mazava fa tsy arakaraka ny toetrako no namalian’Andriamanitra ahy. Raha ny marina dia tokony sazy henjana no tokony ho tambin’ny fahadisoako (fahafatesana mihitsy aza). Tsy izany anefa fa Fitiavana no asetrin’Andriamanitra izany. Isaorana anie ny Anarany Masina.
Noporofoin’Andriamanitra tokoa fa tena ao am-Pony ny hahatonga antsika ho voavela heloka sy ho masina toa Azy. Faniriany ny hahatonga ny tsirairay hanana ny Fiainana mandrakizay sy hiara-manjàka Aminy.
Anio, miteny amintsika Jesosy fa na dia mbola ratsy toa izany aza isika dia asehony miharihary fa tena tia Antsika Izy ary tamin’ny alàlany no nahazoantsika famonjena.
Hitantsika araka io Teny io koa fa tsy avy amin’ny herintsika no hahavoavonjy antsika satria “tsy manan-kery” hahavita izany isika. Izany hoe, na dia mbola ao anatin’ny fahadisoana sy fahotàna isika dia efa nitia antsika Andriamanitra, fony tsy mbola teraka akory aza aho dia efa vonona ho ahy ny famonjena.
Azo ambara izany fa tsy avy amintsika no mahatonga an’Andriamanitra hamindra fo sy hiantra antsika. Tsy noho ny fahatsarantsika na fahamarinantsika no manetsika an’Andriamanitra hamonjy antsika fa tiany tsotra izao fotsiny isika dia izay.
Noho izany, azo lazaina fa matoa aho mbola velon’aina, matoa mbola afaka mamaky ity hafatra ity isika dia noho ny famindram-pon’Andriamanitra tsy manam-pahataperana.
Hoy ny mpanao Salamo hoe: “Mandrakizay ny famindram-pon’Andriamanitra” (Salamo 136)
Mety hiteny angamba isika hoe eken’Andriamanitra ve izany ny hitoerantsika amin’ny ota? Tsy mamporisika ny olona hanota ve izany tsoa-kevitra izany?

Andriamanitra dia Masina indrindra, mankahala ny fahotàna Izy. Hoy ny Romana 6/23 a : “fahafatesana no tambin’ny ota”
Tsaroantsika angamba ny tsy nankatoavan’i Adama an’Andriamanitra (izay no atao hoe ota), vokany: nahatratra an’i Adama ny fahafatesana ary nahatratra ny olona rehetra ihany koa izany.
Andriamanitra nefa te hanàla antsika tao amin’izay fahafatesana izay. Soa fa teo Kristy nanafaka antsika sy nitondra ny fahotantsika. Izy no Fiainana mandresy ny fahafatesantsika (fahotantsika) (Isaia 53 / 5 – 6) . Aleloia
Milàza amintsika marina dia marina tokoa Jesosy amin’ity anio ity manao hoe: “Izay mandre ny Teniko ka mino Izay naniraka Ahy no manana fiainana mandrakizay ka tsy hohelohina (na hotsaraina) fa tafafindra tamin’ny fahafatesana ho amin’ny fiainana izy” Jaona 5 / 24
Sokafy ary ny sofintsika sy ny fontsika fa ho velona isika e! MANDRE = MISY FEO ALEFAN’ANDRIAMANITRA (tsy dia mitovy loatra amin’ny hoe MIHAINO = MANONGILAN-TSOFINA, MIFANTOKA na MANKATOA).
Rehefa dinihina izany dia FINOANA no andrasan’Andriamanitra amintsika: finoana fa Kristy no afaka manafaka antsika amin’ny fahotantsika (amin’ny fahafatesantsika), finoana fa Andriamanitra tsy manisa ny fahadisoantsika, finoana ny asam-pamonjena nataon’I Jesosy teo amin’ny hazofijaliana mba hananantsika fihavanana amin’Andriamanitra ary finoana fa tsy misy famonjena afa tsy i Kristy Jesosy irery ihany (Asa 4 /12).
Ry Havana malala, ankehitriny Andriamanitra manokatra ny Tànany amintsika indray sy mandefa ny Teniny hananantsika fihavanana Aminy. Koa “Anio, raha hihaino ny Feony hianareo, Aza manamafy ny fonareo…” Hebreo 3 / 15 (Salamo 95 / 7 – 8)

Ankehitriny aza, ry Havana, dia fantatsika fa tsy misy marina na dia iray akory aza isika (Romana 3 / 10 – 12; Salamo 14 / 1 – 3) ary efa noporofointsika fa tsy avy amin’ny herintsika no hahafaka antsika amin’ny fahotàna. Fahafatesana no mba hany fananantsika.
Noho ny Famindram-pon’Andriamanitra ary indrindra ny Fitiavany antsika nefa dia novelominy tamin’ny alalan’I Kristy Jesosy isika ary tsy ho vetivety ihany fa ho mandrakizay “fa Andriamanitra mampiseho ny Fitiavany antsika, fa fony mbola mpanota isika, dia maty hamonjy antsika Kristy” (Romana 5 / 8) “ary hianareo dia efa novelominy, fony mbola matin’ny fahadisoanareo sy ny fahotanareo” (Efesiana 2 / 1); “Fa Andriamanitra, Izay manan-karena amin’ny Famindram-po, noho ny halehiben’ny Fitiavany izay nitiavany antsika, na dia fony mbola matin’ny fahadisoana aza isika, dia nahavelona antsika niaraka tamin’i Kristy (fahasoavana no namonjena anareo)” Efesiana 2 / 5
Noho ireo Teny ireo (tsy ireo ihany fa mbola maro), manambara fa tena tia antsika Andriamanitra ka naniraka ny Zanany hamonjy antsika. Raha manaiky mandray izany Fitiavany izany isika dia ho voavonjy tokoa.
Ny tena goavana aza dia ny hoe: “iza no hiampanga ny olom-boafidin’Andriamanitra? Andriamanitra no manamarina azy. Iza no manameloka? Kristy Jesosy no efa maty, eny, sady nitsangana tamin’ny maty koa ka mitoetra eo amin’ny Tànana ankavanan’Andriamanitra MIFONA HO ANTSIKA.” (Romana 8 / 33)
Matoa tonga eo amintsika izany teny izany dia isika no voafidiny “ary Andriamanitra ninia tsy nijery ny andron’ny tsy fahalalàna; fa ankehitriny Izy mandidy ny olona rehetra amin’IZAO TONTOLO IZAO HIBEBAKA” (Asa 17 / 30)

Koa ataovy izany dia ho velona ianao. Ndeha ialana ny hevi-diso ny amin'Andriamanitra hoe "lozabe", "mpanasazy" sy "mpanameloka" ary mandefa ny olona any amin'ny afobe" Izy e! sa tsy izany?

Ho an’Andriamanitra irery anie ny Voninahitra fara-tampony, ary ho amintsika mpanetry tena mandre ny Teniny anie ny Famonjeny sy ny Fiainana mandrakizay. Amena

Fampieritreretana: “Tsy misy manana fitiavana lehibe noho izao, dia nymanolotra ny ainy hamonjy ny sakaizany. Hianareo no sakaizako, raha manao izay andidiako anareo.” Jaona 15 / 13 – 14.